Nowy infrarząd pluskwiaków opisany przez badaczy z Muzeum Inkluzji w Bursztynie
Międzynarodowy zespół badawczy z udziałem dr hab. Jacka Szwedo, prof. UG i dr Dagmary Żyły z Katedry Zoologii Bezkręgowców i Parazytologii UG opublikował pracę – Drohojowska, J., Szwedo, J., Żyła, D., Huang, D.-Y., Müller, P. (2020) Fossils reshape the Sternorrhyncha evolutionary tree (Insecta, Hemiptera). Sci Rep 10, 11390. https://doi.org/10.1038/s41598-020-68220-x, w której opisany został nowy infrarząd pluskwiaków piersiodziobych (Hemiptera: Sternorrhyncha). Owady te to fitofagi o dużym znaczeniu ekologicznym i ekonomicznym, współcześnie liczące ok. 18700 gatunków, które obejmują mszyce (Aphidomorpha), czerwce (Coccidiomorpha), mączliki (Aleyrodomorpha) i koliszki (Psylloidea). Geochronologicznie piersiodziobe sięgają okresu późnego karbonu, ale wczesne etapy ich ewolucji i dywersyfikacji są słabo poznane, a dwie znane wymarłe grupy – Pincombeomorpha i Naibiomorpha były różnie plasowane w hipotezach klasyfikacji i pokrewieństw Sternorrhyncha. Wśród inkluzji w bursztynie z cenomanu (górna kreda) pochodzących ze stanu Kachin (północna Birma), odnaleziono bardzo wyspecjalizowane formy, które reprezentują kolejną wymarłą linię w obrębie tego podrzędu. Te kopalne pluskwiaki, umieszczone w odrębnym infrarzędzie, opisane pod nazwą gatunkową Dingla shagria Szwedo et Drohojowska, 2020, są spokrewnione z mączlikami i koliszkami. W publikacji po raz pierwszy przedstawiono też analizę filogenetyczną obejmującą wszystkie wymarłe i istniejące współcześnie linie rodowe Sternorrhyncha. Materiał typowy, będący podstawą opisu (holotyp i jeden z paratypów) zdeponowane są w Muzeum Inkluzji w Bursztynie UG.
